Sneeuw

Zo zag het er uit toen we vanochtend de deur uitgingen. Alles was bedekt met zo'n vijf tot tien centimeter verse sneeuw. Deze zal waarschijnlijk wel weer vlug wegdooien, maar de traditie dat Koning Winter ons in oktober op de eerste echte sneeuw trakteert, heeft ook nu weer standgehouden.

Proletarisch

Ook veel Zweden bereiden zich voor op de eerste serieuze aanval van Koning Winter. Met de vorst in de grond en de eerste sneeuw in aantocht, maken zij nog even snel van de mogelijkheid gebruik om met zo min mogelijk moeite - dat wil zeggen zonder bij een snijdende vrieskou door een dikke laag sneeuw te moeten ploeteren - proletarisch een kerstboom aan te schaffen.

Overal zie je ze rijden. Soms met de spar van hun keuze op het dak en anders gebruik makend van een karretje. Sommigen nemen zelfs - geheel in de geest van de kerstgedachte - meteen een boompje voor hun buren mee. Of ze konden gewoon niet kiezen natuurlijk.

Dat het nog lang geen Kerstmis is, maakt deze nijvere Zweden niet uit. Als het blijft vriezen, dan blijven hun boompjes goed geconserveerd. En als er onverwacht toch nog een warmtegolf komt, dan maken ze daar mooi gebruik van om hun dan verdorde boompjes - wederom proletarisch - door frisse exemplaren te vervangen.

Klaar voor de winter

We zijn helemaal klaar voor de winter. Alle spullen staan onderdak, we hebben een enorme voorraad vogelvoer, de schoorsteen is geveegd, het brandhout ligt klaar, het snoer voor de motorvärme idem dito en de auto staat weer op winterbanden.

Dat is maar goed ook, want de temperatuur is al enkele dagen niet meer boven het vriespunt geweest. En als we de weersvoorspellingen mogen geloven, dan zullen we binnenkort op de eerste serieuze sneeuw worden getrakteerd.

Rukwinden

Op het gevaar af dat het eentonig gaat worden, vandaag wederom een post met een boom in de hoofdrol.

Sinds gistermiddag worden we bij vlagen geteisterd door extreem hevige rukwinden. Het grootste deel van de tijd waait er een straffe wind uit het noordwesten die - met uitzondering van de kou die ze meevoert - niet voor problemen zorgt. Af en toe echter vliegen de naalden, dennen- en sparrenappels, takken en een enkele keer zelfs bomen je om de oren. Eén van deze bomen, een grote spar, belandde een kleine tweehonderd meter achter ons huis bovenop de elektraleiding. Deze brak gelukkig niet, maar staat inmiddels wel zo strak gespannen dat ze letterlijk op knappen staat. Uiteraard meldden we deze precaire situatie direct bij de beheerder van het elektranetwerk. Omdat 'onze' boom echter één van de velen is die gesneuveld zijn, kan het nog wel even duren voordat deze wordt verwijderd. Laten we maar hopen dat er tot dat moment niet al te veel vogels tegelijkertijd op de elektraleiding gaan zitten...

In het niet

Het lijkt wel of het lastige bomen gevoel besmettelijk is, want ineens heeft iedereen er last van. Zo moest ik vanochtend met Gunnar uitrukken om bij kennissen een lang genegeerd geval van dit fenomeen te lijf te gaan.

Dankzij de combinatie van Gunnars kettingzaagcapaciteiten en mijn spierkracht lagen de bomen in kwestie snel zonder schade te hebben aangericht op grond. Daarna was het een kwestie van takken afzagen en de stammen opdelen in - met de tractor - vervoerbare lengtes.

Toen de klus was geklaard, namen we nog even een kijkje bij de resten van een enorme boom die Gunnar enkele maanden geleden op dezelfde plek heeft geveld. De stam van deze boom is zo dik dat er niets mee te beginnen is. De natuur en de tand des tijds mogen zich er over ontfermen en zullen er vele decennia werk aan hebben.

Bij deze boom vallen alle lastige bomen waarmee wij ons de laatste tijd hebben bezig gehouden in het niet.

Lastige bomen - vervolg

Inmiddels hebben we het hout van de eerste lading 'lastige' bomen gekloofd. Net als altijd, verbazen we ons er ook nu weer over dat een grote stapel boomstammen wanneer deze eenmaal netjes is gezaagd en gekloofd zo weinig brandhout oplevert. Om de winter - ik heb het nu over de winter van 2013/2014 - warm door te komen, hebben we zeker drie keer zoveel hout nodig als er nu op de pallets ligt. Gelukkig hebben we nog genoeg 'lastige' bomen over.

Strontauto

Vandaag kregen we de slambil op bezoek. Bezoek met een luchtje dus...

Net zoals ons vorige huis is ook ons nieuwe huis niet aangesloten op het riool. Dit betekent dat we voor alles wat door het gootsteenputje, afvoerputje en toilet gaat, zijn aangewezen op een eigen afvoersysteem bestaande uit een slambrunn en een filtratiebed. In de slambrunn - een soort bezinkput - blijven alle vaste bestanddelen achter, waarna het vloeibare gedeelte via het filtratiebed - gezuiverd en wel - in de bodem verdwijnt.

De slambrunn loopt langzaam vol en wordt jaarlijks door de slambil - strontauto - geleegd. Vandaag was het zover. Nadat de auto in positie was gebracht, ging de deksel van de put waarna zich al snel een hevige lucht over ons erf verspreidde. Het rook niet bepaald naar lentebloemen. De chauffeur liet een dikke slang in de smurrie zakken en al gauw zagen we het peil dalen. Niet veel later verdwenen de laatste resten onder luid gepruttel in de slang en was de klus alweer geklaard. De chauffeur nam afscheid - nee, handen schudden was er niet bij - en verdween met de slambil op weg naar z'n volgende adres. Het hele bezoek had amper vijf minuten geduurd. Het duurde beduidend langer voordat de lucht weer was opgefrist.

Testament

Een andere zaak die we onlangs hebben geregeld, is het schrijven van een testament - of beter gezegd twee testamenten, één van Nicôle en één van mij. Niet omdat er iets speelt waardoor dit ineens dringend nodig is, maar gewoon omdat het beter is om dit geregeld te hebben voor het onverhoopte geval dat.

Ondanks het feit dat we al langere tijd van plan waren om onze laatste wil officieel vast te leggen, hadden we dit steeds weer voor ons uit geschoven. En dat is natuurlijk helemaal niet goed. Want als je eenmaal de eindstreep bent gepasseerd, kun je niet meer terug om dit soort zaken - of wat dan ook - alsnog te regelen.

Als Nederlander in den vreemde is het trouwens van groot belang om zicht te hebben op je civielrechtelijke positie wat bijvoorbeeld betreft huwelijksrecht, huwelijksvermogensrecht en erfrecht. Wat staat je te wachten bij een scheiding of bij overlijden? Je kunt er niet zomaar vanuit gaan dat dit in het nieuwe thuisland exact hetzelfde is geregeld als in Nederland. En ook de manier waarop je dit soort zaken kunt regelen, kan behoorlijk afwijkend zijn.

Zo kun je in Zweden - mits je daarbij aan enkele voorwaarden voldoet - zelf je testament schrijven en hoef je daarvoor dus niet zoals in Nederland naar de notaris. Dat zou trouwens sowieso moeilijk gaan, want een notaris zoals we die in Nederland kennen, die hebben ze in Zweden niet. Wat ze in Zweden ook niet hebben, is een centraal testamentenregister. Je dient er als testator dus zelf voor te zorgen dat je testament te zijner tijd door de belanghebbende(n) of een vertrouwenspersoon wordt gevonden.

Lastige bomen

Eén van de dingen waar we mee bezig zijn, is het weghalen van een behoorlijk aantal lastige bomen. Of misschien kan ik beter schrijven potentieel lastige bomen. Op dit moment vallen ze ons namelijk nog niet lastig. Iets dat in de toekomst wel zou veranderen aangezien ze allemaal vervaarlijk - en soms wel meer dan dat - richting huis, schuur en parkeerplaats voor de auto overhangen. En voorkomen is beter dan genezen, toch?

Gelukkig zijn de bomen die we nu onderhanden nemen - in tegenstelling tot die waar we twee weken geleden mee begonnen - wèl geschikt om brandhout van te maken, zodat we twee vliegen in één klap slaan. Wanneer het hout van de stammen is gezaagd en afgevoerd zijn we er overigens nog niet. Dat moet dan namelijk nog worden gekloofd en ook de takken moeten nog worden weggewerkt. Dat laatste doen we met behulp van een gezellig vuurtje.

Een goede zaak

Het zal de regelmatige bezoekers van onze blog zijn opgevallen dat de frequentie van de berichtgeving de afgelopen weken behoorlijk is gedaald. Er is echter geen reden tot ongerustheid. We zijn niet schrijf- of blogmoe (een verschijnsel waaraan elke blogger vroeg of laat onbarmhartig ten prooi schijnt te vallen) en het is ook niet zo dat we geen stof meer hebben om over te schrijven. Integendeel, de zin om onze belevenissen vast te leggen is juist groter dan ooit en we zijn juist met veel - deels ook voorbereidingen voor nieuwe - dingen bezig. We hebben echter, gedwongen door de hoeveelheid van alles wat thans bij elkaar op ons bordje ligt, wel prioriteiten moeten stellen.

Wat schrijven betreft hebben we ervoor gekozen om serieus aan de slag te gaan met enkele ideeën voor nieuwe boeken die al een hele tijd op de sudderpit staan. We vinden het namelijk de hoogste tijd dat er weer eens een boek van onze hand wordt gepubliceerd. Het gevolg van deze keuze is dat we voorlopig minder vaak op onze blog zullen posten. We hopen dat iedereen daarmee kan leven. Het is voor een goede zaak!

Flex

Elke herfst opnieuw zadelt Moeder Natuur ons op met een stevige opruimklus. Dan dumpt ze een onverstelbaar grote hoeveelheid afgevallen herfstbladeren op ons erf die we vervolgens bijeen harken en met de kruiwagen afvoeren.

Laat die blaadjes toch rustig liggen waar ze liggen, zul je wellicht denken. We hebben echter twee redenen om dat niet te doen. Om te beginnen zou het dikke bladerendek in het voorjaar het opkomende gras verstikken. Daarnaast - en dit weegt voor ons misschien nog wel zwaarder - hebben we geen zin om de komende tijd elke dag weer een heleboel aan onze schoenen klevende blaadjes naar binnen te lopen. En deze vervolgens te moeten opruimen ook. Nee, dan maar liever één keer flink aan de bak om daarna van het 'probleem' verlost te zijn.

Bovendien is een dagje blaadjes harken toch hartstikke flex? Zo luidde in elk geval het commentaar dat één van onze lezers vorig jaar bij een soortgelijke post plaatste. En alhoewel het woord flex niet tot mijn standaardvocabulair behoort, ben ik het toch roerend met hem eens.

Muts en handschoenen

Al enkele nachten op rij is het kwik royaal onder het vriespunt gedaald. Als gevolg daarvan leggen we de ochtendwandeling nu steevast af in een bevroren wereld. Ook overdag houd de kou goed stand. Alhoewel het in de warmte van de zon goed toeven is, blijft de temperatuur in de schaduw erg laag. Op sommige plekken verwijnt de rijp pas in de loop van de middag. Het zal dus duidelijk zijn dat een muts en handschoenen inmiddels weer tot de standaarduitrusting behoren...

Gemengde gevoelens

Enkele dagen geleden liepen we over een weg langs een onlangs kaalgekapt stuk bos, toen Nicôle ze in de verte zag staan. Drie elanden, een koe met twee kalfjes. We hielden stil en sloegen de dieren enige tijd gade. Terwijl de kalfjes aan de op de grond liggende takken liepen te knabbelen, stond het moederdier stram met haar kop omhoog de omgeving in de gaten te houden. Ze had ons vermoedelijk nog niet ontdekt omdat we doodstil stonden, en de wind bovendien vrij krachtig vanuit haar richting onze kant uit waaide.

Stilzwijgend kwamen Nicôle en ik overeen om dit moment zo lang mogelijk te rekken. In onze omgeving beginnen elanden namelijk een steeds zeldzamer verschijning te worden. De laatste jaren is hun aantal ten gevolge van een combinatie van de toegenomen roofdierdruk en overbejaging sterk afgenomen. Toen we hier net woonden, ging er bijna geen dag voorbij dat we niet minstens één van deze fraaie dieren zagen. Nu is het spotten van een eland voor ons echter een bijzondere gebeurtenis welke ons hooguit eenmaal per maand ten deel valt.

We stonden al enige tijd roerloos naar de elanden te kijken toen het begon te regenen. Eerst zachtjes, maar daarna harder. De wind blies de druppels onder de klep van m'n pet door zodat m'n gezicht al gauw kletsnat was. Jeanny - die de hele tijd braaf had zitten wachten - ging verzitten en keek vragend omhoog. Nicôle en ik keken elkaar aan en wisten dat het tijd was om onze wandeling voort te zetten. Exact op dat moment kwam de elandkoe in beweging. Haar poten hoog optrekkend draafde ze ervandoor om even later - met de kalfjes in haar kielzog - in de bosrand te verdwijnen.

Er ging een huivering door me heen. M'n gedachten waren al een paar dagen verder en voordat ik er erg in had, drongen er enkele tranen door m'n ooghoeken naar buiten. Gelukkig werden deze goed gecamoufleerd door de vele regendruppels die al over m'n gezicht naar beneden liepen. Echte mannen huilen namelijk niet.

Morgen begint de elandjacht. En dat is iets waar ik in de huidige situatie met gemengde gevoelens tegenaan kijk.

Noeste arbeid

Vandaag was een dag van noeste arbeid.

Om te beginnen moesten er enkele verzakkingen in ons oprijpad worden opgevuld. Naar geschikt vulmateriaal hoefden we gelukkig niet lang te zoeken. De afgelopen zomer zijn namelijk de greppels langs de weg uitgediept. Tijdens de uitvoering van deze werkzaamheden nam men het niet zo nauw, met als gevolg dat er ook hele stukken weg verdwenen waardoor deze nu zeker zo'n halve meter smaller is dan voorheen. Het afgegraven mengsel van zand, stenen en grus bleef op grote hopen in de bosrand achter. Geen fraai gezicht, maar uiteindelijk kwam het ons dus goed uit. Nadat ik heel wat kruiwagenladingen van de loodzware mix had verplaatst, was slechts een deel van de verzakkingen gevuld. Ik was echter uitgeteld en besloot om dit karwei de komende dagen in etappes af te maken.

De volgende klus bestond uit het omzagen van een dode boom. Deze helde vanuit de bosrand vervaarlijk in de richting van de oude stuga. Gezien de conditie van de boom zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat deze zou breken om daarna een flinke deuk in het dak van de stuga te slaan. En met een beetje pech zou de schade nog veel groter zijn. Het was dus de hoogste tijd om in te grijpen en een prima gelegenheid om andere spiergroepen aan het werk te zetten, al moet worden gezegd dat het bij dit karwei vooral ook op denkvermogen aankwam. Na de situatie van alle kanten goed te hebben bekeken, maakten we hoog in de boom een touw vast waarmee Nicôle vervolgens haaks op de natuurlijke valrichting van de boom het bos in liep. Ze trok het touw strak en ik kon met de kettingzaag aan de gang. Vervolgens gooide Nicôle op precies het goede moment haar kilo's in de strijd waardoor de boom met een minimum aan moeite precies de goede kant uitviel. Daarmee was de klus echter nog niet geklaard. Ik zaagde de takken van de boom en verdeelde de stam in sjouwbare brokken. Helaas was de boom zodanig verrot dat het hout niet meer als brandhout kon worden gebruikt. We zullen het dus naar een geschikte plek in het bos moeten afvoeren.

Maar ook dat is een klus voor morgen...