Fräkensjömyrarna

Niet ver van ons huis vandaan ligt Fräkensjömyrarnas naturreservat. Eind vorige week ging ik daarheen om er een lange wandeling te maken, hier volgt het verslag.

In het reservaat zijn twee wandelingen uitgezet, Alfaleden en Valpleden. Omdat Ben en Jeanny zijn thuisgebleven, en ik dus geen rekening hoef te houden met de beperkingen van onze hond, besluit ik om voor de lange route te kiezen.

Wanneer je weet dat myr moeras betekent (myrarna is meervoud, de moerassen), begrijp je vast wel dat de route door nogal soppige stukken voert.

Het is soms flink waden geblazen over de houten planken, die op sommige stukken nauwelijks nog zichtbaar zijn. Laarzen of waterdichte (hoge) bergschoenen zijn dan ook onontbeerlijk op deze route!

Op twee auerhanen en één auerhoen na is het reservaat uitgestorven. Geen enkel dier laat zich tijdens de 10 kilometer lange wandeling zien. Ik begin zo hevig naar een teken van leven te verlangen, dat ik in onderstaande boomstronk heel even een hertachtige meen te herkennen.

Ooit moeten er hier meer dieren zijn geweest dan vandaag het geval is, getuige het informatiebord op onderstaande foto. De kuil die je op de foto ziet, is een zogeheten fångstgropa - 'vangkuil' in het Nederlands. Deze kuilen komen voor in het hele land en waren bedoeld om elanden in te vangen. De kuilen hadden een diameter tussen de 3 en 5 meter en waren bedekt met takken. Soms had men een hele serie kuilen achter elkaar gegraven en probeerde men de elanden door middel van hekken de kuil in de sturen. Echt diervriendelijk waren de kuilen niet, aangezien deze dikwijls op de bodem waren voorzien van scherpe speerpunten van gesneden hout of ijzer zodat het dier 'vastgeprikt' werd en ontsnappen onmogelijk werd. In 1864 werd deze manier van jacht verboden.

Op onderstaand plaatje zie je een nietsvermoedende elandkoe de open plek in het hekwerk doorkruisen, waarna haar een pijnlijke dood in de fångstgropa wacht.

De route is keurig voorzien van wegwijzers en rode markeringen op de bomen zodat verdwalen onmogelijk is. Voor de zekerheid heb ik de GPS wel mee in de rugzak, maar die hoef ik niet te gebruiken.

Tijdens de terugweg valt mijn oog op een grote pootafdruk die onmiskenbaar toebehoort aan een wolf. Kennelijk ben ik toch niet helemaal alleen in het reservaat!

Niet veel later ben ik bijna terug bij de auto waar enkele ijskristallen met een dun laagje sneeuw me het laatste mooie plaatje bezorgen. De wandeling zit erop, nu snel terug naar huis waar een kop warme chocolademelk me weer op de juiste temperatuur brengt!