Hulp van boven?

We missen Jeanny nog steeds enorm. In huis is het stil en ook op onze wandelingen is het gemis van onze trouwe viervoeter duidelijk merkbaar. Ondanks dat trekken we er zoveel mogelijk op uit, om in elk geval zoveel mogelijk van de naderende lente te genieten. Afgelopen dinsdag deden we dat voor het eerst niet samen. Ben had aanvankelijk nog wat werk op de computer te doen en ik had geen zin om op hem te wachten. Ik ging daarom een uur eerder op pad en liep door een stuk bos waar we vroeger veel met Jeanny wandelden.

Juist terwijl ik wilde omkeren, hoorde ik in de verte een onbekend geluid en besloot ik op onderzoek uit te gaan. Ik liep in de richting van het geluid, maar toen ik een eind verder was, hield het even abrupt op als dat het begon. De camera, die ik bij de hand had gehouden voor het geval ik iets spannends zou ontdekken, kon weer in de tas. Bij het opbergen daarvan gleed mijn blik naar beneden en wat lag er precies voor mijn voeten? De afgeworpen helft van een elandengewei!

Normaal gesproken was het altijd Jeanny die ons op deze 'cadeautjes van de natuur' attent maakte. Zo kwam ze vorig jaar, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, nog geen twee minuten nadat we de auto ergens hadden geparkeerd en haar de vrijheid hadden gegeven met een elandenhoorn uit het bos stappen. Deze werd keurig aan Ben afgegeven, alsof ze begreep dat wij deze vondst wel konden waarderen.

Terwijl ik de hoorn dankbaar van de grond opraapte, verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Had ik hulp van boven gehad bij het vinden van dit gewei, of was het puur geluk? Had Jeanny me de juiste weg gewezen? Aanvankelijk wilde ik helemaal niet deze kant uit, maar omdat ik had toegegeven aan mijn nieuwsgierigheid stond ik nu met een pracht cadeau in mijn handen.

Wat je ook wilt geloven en of Jeanny er nu een rol in heeft gespeeld of niet, deze hoorn krijgt van ons een ereplaats!