Ontmoeting met een oeraluil

Terwijl ik in gedachten verzonken door het bos loop, vliegt er ineens iets weg vanaf een tak van een grote spar schuin voor me. Het is een grote grijsbruine vogel. De vleugels hebben een spanweidte van minstens een meter en bijna direct herken ik de karakteristieke vlucht van een uil. Ik maak pas op de plaats en houd me zo stil mogelijk. Dat werkt, want de uil gaat een tiental meters verderop wederom op een tak zitten. Nu kan ik de uil goed zien. Die zit me, met donkere ogen die sterk tegen zijn lichte ronde gelaat afsteken, argwanend te bekijken. Het is een oeraluil, op de laplanduil na de grootste uilensoort die ik ooit in het wild heb gezien. Terwijl de uil rustig gaat verzitten, bedenk ik me hoe jammer het is dat ik net nu geen camera bij me heb.

Een minuut of wat sta ik doodstil naar de uil te kijken. Wat zal ik doen? Voorzichtig dichterbij proberen te komen of juist stilletjes de aftocht blazen? Ik kies uiteindelijk voor het laatste, in de hoop dat ik de uil niet meteen uit het gebied zal verjagen.

Wanneer ik weer thuis ben, vertel ik Nicôle van deze bijzondere ontmoeting. We besluiten om tegen de schemering samen te gaan kijken of we de uil nogmaals te zien kunnen krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar hoe stil en omzichtig we ook door het bos sluipen, we krijgen de uil niet meer te zien. Gelukkig heeft Moeder Natuur nog wel een andere presentje voor ons. Vlak voor zonsondergang laat ze een kleine opening in het verder dichte wolkendek ontstaan waardoor ons een prachtige blik wordt gegund op de ondergaande zon. En nu heb ik mijn camera wel bij me.