Een enkeling

Met uitzondering van een enkele dag is het de afgelopen weken te koud voor de tijd van het jaar geweest. De natuur loopt hier en daar dan ook wat achter en wij stoken 's avonds nog steeds een vuurtje in de houtkachel. Nu is dat laatste best gezellig, maar aan de andere kant ook wel vreemd nu juni op het punt staat te beginnen. En als we de weersverwachting mogen geloven, dan hoeven we ook de komende week nog niet op een noemenswaardige temperatuurstijging te rekenen. Eén voordeel heeft dat overigens wel: er is nog geen mug of knot te bekennen!

 

Ondanks de lage temperatuur staan de bosbessenplanten volop in bloei. Je moet er even voor op de knieën, maar dan zijn de minuscule rode bloempjes prachtig om te zien. Normaal gesproken zou het rond de bloeiende bosbessenplanten van de hommels en bijen moeten gonzen, maar door de kou blijven de meest insecten 'binnen'. Slechts een enkeling is er te zien.

Pollen!

Elk voorjaar weer vliegt er een heleboel pollen door de lucht. Met name de bomen die dan bloeien, zijn daar debet aan. Op zich niets bijzonders natuurlijk, maar dit voorjaar is de bloei van de sparren veel uitbundiger dan normaal. Daardoor waaien er regelmatig enorme gele wolken door de lucht, soms zelfs zo erg dat ze het zicht beperken. Buiten wordt alles met een laagje fijn geel poeder bedekt, met name op de auto en vensterbanken is dat goed te zien. Soms moet ik als ik buiten ben geweest mijn bril schoonmaken, want anders kan ik door het gele poeder daarop bijna niets meer zien. En dan heb ik ook nog last van hooikoorts, maar dat is een ander verhaal...

 

Voordat ze verdrogen en hun stuifmeel loslaten, zijn de mannelijke bloemen van de sparren prachtig om te zien. Je zou ze bijna plukken om ze op te eten!

Vliegtuigoverlast

Een van de zaken die ons verlangen om te emigreren behoorlijk aanwakkerde, was de vliegtuigoverlast die onze toenmalige woonplaats Castricum nadat de Polderbaan in 2003 in gebruik was genomen ten deel viel. We schreven daarover in ons eerste boek Naar de Noorderzon: "...maar met de opening van de nieuwe vijfde landingsbaan van Schiphol is het definitief gedaan met de rust in Castricum. Overdag is er met regelmaat sprake van geluidsoverlast en elke nacht worden we meerdere malen wakker van de laag overkomende vliegtuigen."

Het is dan ook de ironie ten top dat de tiende verjaardag van onze emigratie naar Zweden voor de inwoners van Castricum wordt 'gevierd' met een forse uitbreiding van het aantal nachtvluchten over deze gemeente richting de Polderbaan. Per vandaag is de noordoostelijke aanvliegroute naar de Polderbaan 's nachts namelijk gesloten en daardoor zal het nachtelijk vliegverkeer over Castricum - en daarmee de nachtelijke geluidsoverlast - behoorlijk toenemen.

 

Gelukkig hebben wij sinds onze verhuizing naar het Hoge Noorden geen last meer gehad van met veel kabaal laag over ons huis overkomende vliegtuigen. Met één uitzondering, maar die hadden we aan ons zelf te danken. Dat was toen Nicôle in de zomer van 2010 met iemand was meegvlogen om luchtfoto's van ons toenmalige huis in Lilla Laggåsen te maken.

Als je heel scherp kijkt, dan zie je Nicôle in het vliegtuigje zitten en mij in de linkerbenedenhoek van de tuin staan.

Dankbaarheid

Vandaag staan we stil bij de tiende 'verjaardag' van onze emigratie naar Zweden. Een feestdag die we tot op heden met plezier en dankbaarheid beleefden, maar die nu wordt overschaduwd door het feit dat Jeanny er niet meer bij is. Juist nu we een klein beetje aan haar afwezigheid begonnen te wennen, hakt deze er weer keihard in. En dan hebben we op 12 juni ook nog Jeanny's verjaardag in de agenda staan...

Ondanks dat  - of misschien wel juist omdat - deze tot op heden zo feestelijke dag onze neus nu hard op de vergankelijkheid van alles drukt, kunnen we deze toch op een goede manier verteren. Het plezier mag vandaag dan misschien wat minder zijn, maar de dankbaarheid is gebleven. Dankbaarheid voor het feit dat we medio 2004 de stimulans kregen die ons de kracht gaf om een ingrijpende wending aan ons leven te geven. Dankbaarheid dat we daarna bijna elf jaar lang - waarvan bijna tien jaar in Zweden - met z'n drieën van ons nieuwe o zo goede leven mochten genieten. En dankbaarheid ten slotte voor het feit dat we ondanks het verlies van Jeanny met z'n tweeën toch de kracht hebben mogen vinden om een positieve kijk op de toekomst te hebben. Onze reis naar een ander leven is nog niet voorbij en ons verhaal mag dan een van haar vertellers verloren zijn, het is desondanks nog lang niet ten einde!

 

 

Jeanny kort na onze emigratie naar Zweden,

een stoere jonge hond die over ons waakte...

Kom naar de Noorderzon!

De wandelschoenen staan in het vet en alle potten en pannen zijn opgepoetst. De afgelopen weken hebben we flink proefgedraaid en inmiddels zijn we helemaal klaar voor het voorjaars- en zomerseizoen. Kom je op vakantie naar Zweden en wil je samen met ons van het Zweedserlevengevoel genieten? Kijk dan voor de mogelijkheden op Noorderzon Actief.

 

Voor natuurwandelingen en

andere leuke buitenactiviteiten!

Broodschuitjes met brandnetels en geitenkaas

We zijn er zojuist op uit geweest om brandnetels te oogsten en omdat deze versgeplukt het lekkerst zijn, gaan we er meteen mee aan de slag. Dit keer gebruiken we de brandnetels samen met geitenkaas als vulling voor broodschuitjes die we in de Dutch oven gaan maken. Hieronder volgt de bereidingswijze.

Je hebt de volgende ingrediënten nodig: twee liter brandnetels (pluk alleen de jonge exemplaren en anders alleen de toppen van de planten, vermijd dikke stelen), geitenkaas, brooddeeg (kan van kant en klaar mix) en wat zout. Kook de brandnetels circa acht minuten in een halve liter lichtgezouten water. Laat ze daarna goed uitlekken en snijd ze fijn.

Maak van het deeg bolletjes, ongeveer ter grootte van een flinke oliebol. Daarna rol je de bolletjes met behulp van een deegroller plat, waarbij je er voor zorgt dat je uiteindelijk een ovale plak deeg overhoudt.

Bedek het midden van de deegplak royaal met gekookte en fijngesneden brandnetels.

Voeg daar vervolgens flink wat fijngekruimelde geitenkaas aan toe.

Vouw dan de ene lange zijde van de deegplak omhoog...

en vervolgens de andere. Druk de uiteinden stevig tegen elkaar zodat je een mooi 'schuitje' krijgt. Dit herhaal je totdat je net zoveel broodschuitjes hebt als je uiteindelijk wilt bakken.

Dan gaan de schuitjes in de Dutch Oven, je kunt daar eventueel eerst bakpapier in doen. Je kunt de Dutch oven in de gloeiende resten van een vuurtje zetten en de deksel bedekken met gloeiende kooltjes of hem gewoon boven een vuurtje hangen - stook in dat geval het vuurtje echter niet te hoog op. Het is een beetje uitproberen wat uiteindelijk het beste werkt. Daarna niet te vaak kijken. Want elke keer dat je de deksel optilt, koelt de lucht in de Dutch oven af.

Eet smakelijk!

   

Andere recepten met brandnetels op onze blog: Brandnetelsoep maken en Netels in bladerdeeg.

Glimlach

Over het algemeen worden we niet vrolijk als we langs de weg of in het bos afval of andere onnodige herinneringen aan menselijke aanwezigheid vinden. Maar nu moeten we bij wijze van uitzondering toch glimlachen wanneer we op iets fel geel gekleurds afstappen. Het zijn de resten van een ballon die na ergens in de bewoonde wereld te zijn opgelaten kennelijk door de wind is meegevoerd om uiteindelijk diep in het bos neer te komen. En onze glimlach wordt beantwoord, want dat wat er van de ballon over is, glimlacht terug.

Een mooie ontmoeting

Wanneer ik tegen de wind in de bosrand nader, zie ik op de kaalkap een reebok lopen. Ik maak meteen pas op de plaats, haal mijn camera tevoorschijn en houd me verder helemaal stil. Het dier heeft me niet gezien en stapt onverdroten voort, schuin naar me toe.

Op zo'n vijftien meter van me af, houdt ook de reebok stil. Hij knabbelt wat aan de verse groene blaadjes van de wilgen- en berkenstruikjes die daar staan. Af en toe kijkt het dier duidelijk mijn kant op, maar aan niets is te zien dat hij me opmerkt.

Na wat een eeuwigheid lijkt, maar in werkelijkheid slechts enkele minuten zijn, stapt de reebok enkele meters verder. Grotendeels achter een fors rotsblok aan mijn zicht onttrokken, begint het dier met zijn gewei langs het stammetje van een jong boompje te schuren, een van de manieren waarop reebokken tijdens de lente en het begin van de zomer hun territorium markeren.

Na flink wat bast van het stammetje te hebben afgeschuurd, loopt de reebok wederom verder. Dan valt hem kennelijk toch iets op dat me verraadt, want plotseling verandert de houding van het dier totaal. De ontspannen uitstraling is weg en de reebok staat met al zijn spieren gespannen mijn kant uit te kijken. Dat duurt precies vijf tellen en vervolgens gaat het dier er luid blaffend met grote sprongen vandoor. Ik daarentegen verroer me nog steeds niet. Nagenietend wacht ik totdat de reebok uit het zicht is verdwenen. Pas dan zet ik mijn wandeling voort, naar huis waar ik Nicôle in geuren en kleuren over deze mooie ontmoeting vertel.

Kraanvogels

Op dit moment verblijven er opmerkelijk veel kraanvogels in onze omgeving. In tegenstelling tot voorgaande jaren, toen we deze majestueuze vogels nauwelijks zagen, komen we ze tijdens onze wandelingen nu bijna dagelijks tegen. Zo ook vandaag, toen we vanuit de bosrand een weiland instapten. Helaas hadden de kraanvogels ons horen aankomen en waren ze al bezig om onder het slaken van schelle kreten het luchtruim te kiezen. Voordat we de camera tevoorschijn hadden gehaald, waren ze met forse slagen van hun ruim een meter lange vleugels al bijna achter de boomtoppen uit het zicht verdwenen. Bijna, want we konden ze toch nog net op de gevoelige plaat vangen.

Toeval bestaat niet!

Tijdens ons bezoek aan Nederland kregen we van onze ouders gedigitaliseerde versies van foto-, dia- en filmmateriaal uit de oude doos. Een leuke verrassing! Inmiddels hebben we het grootste deel van de oude smalfilmbeelden uit Nicôle's jeugd gezien en op een gegeven moment werden we daarbij nogmaals verrast.

 

In de zomer van 1980 was Nicôle samen met haar zus, moeder en inmiddels lang geleden overleden vader op vakantie in Filzmoos, het dorp in Oostenrijk waarnaar we voordat Zweden in beeld kwam van plan waren te emigreren. Bijna de gehele film van die vakantie laat beelden zien van uitstapjes in de bergen en het ver buiten het dorp gelegen appartement waar de familie verbleef. Filzmoos zelf komt slechts vanuit de verte - vanuit de bergen gezien - in beeld. Totdat de film bijna is afgelopen, dan worden we ineens op een uitzicht getrakteerd dat ons wel heel erg bekend voorkomt.

Even later verplaatsen Nicôle en haar zus zich een stukje en worden we voor de zoveelste keer in ons leven geconfronteerd met iets dat we inmiddels met zekerheid weten: toeval bestaat niet! Op de achtergrond verschijnt namelijk het huis waar Nicôle en ik toen we eenmaal volwassen waren tien jaar achtereen met veel plezier meerdere vakanties per jaar doorbrachten. Dat we precies daar terechtkwamen was geheel 'toevallig'. Het enige wat Nicôle zich toen nog van Filzmoos kon herinneren waren het appartementengebouw waar ze lang daarvoor een zomervakantie had doorgebracht en een hut hoog in de bergen. En ik was er nog nooit geweest.

 

Voor de twijfelaars: links Nicôle - 9 jaar oud - en rechts haar jongere zus Chantal.

Dit is genieten!

Na onze terugkeer uit Nederland hadden we enige tijd nodig om werktechnisch en huishoudelijk enkele hoognodige inhaalslagen te plegen. Inmiddels hebben we al onze zaken echter weer op orde, dus trokken we erop uit om ver weg van alle drukte van het buitenleven te genieten. We brachten drie dagen in de natuur door en maakten evenzoveel lange wandelingen. Hieronder een korte impressie van één daarvan. We beginnen vlakbij het startpunt van de tocht. De eerste kilometers volgen we een met oranjerode verf gemarkeerde route.

Na een uurtje stevig klimmen, bereiken we een fraai uitzichtpunt. Afgezien van de wind in de bomen en wat vogelgeluiden is er niets te horen. Of toch wel, het gebonk van onze harten tengevolge van de geleverde inspanning. Enkele minuten later is die 'herrie' gelukkig weer verdwenen.

Op een soort hoogvlakte vinden we vlak naast de route het 'schouderblad' van een eland. Het is helemaal kaalgevreten en aan de randen zijn tandafdrukken te zien, waarschijnlijk van een vos. We zoeken de omgeving goed af, maar kunnen van de rest van het skelet niets vinden.

We zetten onze wandeling voort. Bij de heuvels die je op onderstaande foto in de verte kunt zien, verlaten we de gemarkeerde route. We navigeren verder op de kaart en ons inwendige kompas.

Dan breekt het moment aan om de inwendige mens te versterken. Uiteraard doen we dat op gepaste wijze door de begrippen sfeer en smakelijk te combineren.

Dit is genieten!

Uitgerust en van nieuwe brandstof voorzien, zetten we onze wandeling voort. Eerst door het bos en vervolgens langs de ongerepte oever van een langgerekt meer.

Het laatste stuk van de wandeling heeft nog een pittig klimmetje voor ons in petto. En we moeten door een stuk bos dat helemaal vol ligt met enorme rotsblokken. Voor de afsluitende foto poseer ik bij een stille getuige van de enorme bosbrand die het gebied waar we zijn een dikke eeuw geleden heeft geteisterd. Van dit soort deels verkoolde stammen en stronken hebben we er vandaag honderden gezien.

Schatzoeken - 3

Ten slotte nog een leuke wetenswaardigheid. Wat we regelmatig en ook in dit geval vinden, zijn de resten van een variant op de welbekende kakelugn. Deze variant werd echter niet omgeven door fraai - en kostbaar - tegelwerk, maar door een omhulsel van veel goedkopere metaalplaat. De geprefabriceerde delen - die een voor een op elkaar werden geplaatst - vergemakkelijkten ook het opmetselen van de stookruimte en inwendige rookkanalen. De ruimte tussen de stenen en het omhulsel werd over het algemeen met zand gevuld. Naar we ons hebben laten vertellen waren deze kachels - alhoewel een Zweedse vinding - vooral in Finland populair, maar werden ze vroeger ook in onze omgeving veel gebruikt omdat hier toen veel mensen van Finse komaf woonden.

Schatzoeken - 2

Onder de vele glazen flessen en potten bevindt zich een stevig met schroefdop afgesloten fles waar nog een 'bodempje' in zit. En dat maakt ons natuurlijk behoorlijk nieuwsgierig.

Aktiebolaget vin- & spritcentralen staat er in de dop gestanst.

Ook op de onderkant van de fles staat dezelfde tekst, die over de oorspronkelijke inhoud niet veel te raden overlaat. Vin is namelijk het Zweedse woord voor wijn en sprit betekent vrij vertaald gedestilleerd. Het is alleen de vraag of we nu nog steeds met de originele inhoud van de fles te maken hebben...

Even voorzichtig ruiken.

Nee, dat ruikt niet slecht.

Proost, op de goede oude tijd!

Schatzoeken - 1

Het vroege voorjaar is de uitgelezen tijd om ons aan schatzoeken in de Zweedse bossen te wijden. De struiken en bodembegroeiing zijn dan namelijk nog dor en kaal waardoor onze speurende ogen bijna niets ontgaat. We zoeken naast hoorns van elanden en reeën met name naar overblijfselen uit het verleden. De bossen in onze omgeving waren vroeger namelijk heel wat dichter bevolkt dan nu. Op tal van thans verlaten plaatsen stonden huizen of boerderijen. Daar is nu op het eerste oog niet veel meer van te zien, maar als je goed zoekt kun je hier en daar de vierkante of rechthoekige vormen van de funderingen nog wel ontdekken. Ook zijn vaak de stenen waarvan de schoorsteen was gemaakt ergens op een hoop achtergebleven. En soms is de ruimte binnen de funderingsstenen een waar schatgraversparadijs.

Hieronder een kleine selectie van wat we op één bepaalde plek vinden. Het is net alsof er ooit een dag is geweest waarop de voormalige bewoners hun woonstee plotseling met achterlating van de hele huisraad hebben verlaten. Uiteraard leggen we alle spullen na de fotosessie weer netjes terug. Om te beginnen zijn ze niet van ons en bovendien moet er ook voor toekomstige schatzoekers iets te vinden overblijven!

Lentesignalen

Er is geen houden meer aan. Het is niet meer af en toe en hier en daar, nu zien we overal om ons heen een overvloed van niet meer te ontkennen lentesignalen. De bosanemonen bloeien uitbundig.

Net als het klein hoefblad, hier een exemplaar met een van de eerste hommels die we dit jaar hebben gezien.

En de laatste traditionele voorjaarsbloeier: het leverbloempje.

De kikkers zijn volop bezig om voor nageslacht te zorgen.

Kikkerdril! Terwijl ik er wat van uit het water pak om een close-up te maken, staat Nicôle vol afschuw te kijken. "Iets dat er zo smerig uitziet, pak je toch niet beet?"

Op de meest beschutte plekjes komen de eerste brandnetels boven de grond. Nog twee à drie weken dan kunnen we oogsten!

Kwikstaartjes in overvloed. Ze huppen over de weg of paraderen parmantig over de nok van het dak. Bovendien zagen we vandaag de eerste zwaluw vliegen. Een eenling nog, maar de komende dagen zullen er zeker meer verschijnen.

En terwijl de meeste bodembedekking nog dor en bruin is, beginnen steeds meer bomen groen te kleuren. Nee, ontkennen heeft geen enkele zin meer...