We bereiken Vilhelmina en daarmee het einde van de Vildmarksväg. Tja, het traject vlak voor en na Stekenjokk is ruig en mooi. En natuurlijk is er onderweg meer indrukwekkend natuurschoon te zien. Ook zijn er langs de route tal van actieve toeristische activiteiten te ondernemen. Maar het predicaat wildernisweg - en alle marketing daar omheen - schept wat ons betreft te hoge verwachtingen. Uiteraard is dit onze persoonlijke mening en is er zeker geen reden om deze route te mijden. Een kanttekening bij de naam is echter wel op z'n plaats.
We zetten onze reis naar het noorden voort. Via Storuman en Sorsele komen we in Arjeplog.
Daar bewonderen we de fraaie roze kerk.
En overleggen we bij deze wegwijzer - de afstanden zijn hemelsbreed gemeten - in welke richting we zullen doorgaan. De Noordkaap is verleidelijk, maar zal omdat de afstand over de weg minstens het dubbele is tot een volgende keer moeten wachten. We besluiten om koers te zetten naar het noordwesten en via Noorwegen (Storjord en Mo i Rana) een rondje te maken dat ons uiteindelijk weer naar Zweden (en het zuiden) zal voeren.
Onderweg naar de Noorse grens passeren we de poolcirkel. Nooit eerder zijn we zo ver naar het noorden geweest.
Het duurt niet lang voordat wij de conclusie trekken dat de naam Vildmarksväg beter aan dit rondje had kunnen worden toebedeeld. Grote meren, watervallen, stroomversnellingen, uitgestrekte bossen, de boomgrens, kale hoogvlaktes en ruige bergen bepalen nagenoeg het hele traject het uitzicht.
Uiteraard zitten we niet de hele tijd in de auto en maken we met regelmatige tussenpozen een uitstapje in de fraaie natuur.
Wordt vervolgd...
wow, dejavu, groot deel van deze reis hebben wij ook gemaakt, groot deel van de foto's ook. begint al weer erg te kriebelen ook die kant weer eens op te gaan, tis daar zooo mooi, maarja dat hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen.
BeantwoordenVerwijderengroetjes van texel