Moeder en dochter

Terwijl ik een kaalgekapt stuk nader, leg ik de laatste meters door het bos zo stil mogelijk af. Eenmaal bij de overgang naar de kaalkap aangekomen, blijf ik roerloos staan. Een stevige tegenwind blaast me om de oren.

Langzaam speur ik de vlakte voor me af. Deze ligt vol met stronken, takken en achtergebleven stammen. En daarom moet ik af en toe twee keer kijken voordat ik weet wat ik zie. Geen wild in elk geval. En verder niets anders dan de ravage die het bosbouwbedrijf na het kappen van het bos heeft achtergelaten.

Net op het moment dat ik verder wil lopen, zie ik toch iets bewegen. Vanachter een grasheuveltje dat als een oase in de woesternij ligt, komt er een klein reegeitje tevoorschijn. Aan het formaat en de ongewone roodbruine kleur van het dier kan ik afleiden dat ik een oude bekende voor me heb. In het voorjaar heb ik dit - vorig jaar geboren - geitje enkele keren samen met haar moeder niet ver hier vandaan door het bos zien lopen. Nu is het geitje echter alleen. Ze graast in het gras en om de paar happen steekt ze haar kop omhoog om de omgeving af te speuren naar mogelijk gevaar. Terwijl ze om zich heen kijkt, draaien haar grote donkere oren alle kanten op. Ze is enorm op haar hoede.

Dan beweegt er enkele meters voor het grasheuveltje nog iets. Het is een grijs reekalfje dat van de grond opstaat en naar haar moeder toe drentelt. Na een ritueel van likken en knuffelen, gaat het tweetal langzaam op pad naar de bosrand aan de overkant van de kaalkap. Voordat ze daar aankomen, is er echter iets wat ze doet schrikken, want plotseling gaan ze er met grote sprongen als een raket vandoor. Nadat de reetjes in het bos zijn verdwenen, blijf ik nog enkele minuten staan voordat ik mijn wandeling voortzet. Mijn dag kan niet meer stuk.