Vandaag moest ik terug naar de dokter. En dat was maar goed ook, want inmiddels deed mijn poot heel wat meer pijn dan afgelopen dinsdag. Toen kon ik - met mijn poot mooi in het verband - nog aardig rennen, maar dat was gisteren al lang niet meer het geval. Elke stap veroorzaakte pijn, dus verplaatste ik me alleen nog met de grootste voorzichtigheid waarbij ik mijn gekwetste poot zoveel mogelijk ontzag.
Toen de dokter het verband had verwijderd, werd duidelijk dat er zich achter de nagel in kwestie een flinke ontsteking had gevormd. En geloof het of niet, dat was uitstekend nieuws. Het verwijderen van de nagel zou evenwel zo pijnlijk zijn, dat ik volledig moest worden verdoofd. Terwijl mijn baasjes me vertelden dat ik zou gaan slapen, stak de dokter een naald in mijn dijbeenspier. Ik piepte van de pijn, zo zeer deed het. Toen was de naald weer weg en de pijn ook. Daarna werd ik al snel wat suf en toen mijn baasjes zeiden dat ik moest gaan liggen, deed ik dat dan ook meteen. Vervolgens was het net alsof alle geluiden van steeds verder weg kwamen en werd alles wat ik zag wazig. Toen werd alles zwart...
auw wat pijnlijk, wordt maar snel beter Jeanny. Je baasjes zullen je vast heel erg verwennen.
BeantwoordenVerwijderen