Terwijl ik bezig ben met het uitruimen van de schuur, meen ik plotseling buiten iets te zien bewegen. Duidelijk is het echter niet. Het speelt zich af in mijn ooghoeken en wanneer ik mijn blik écht naar buiten richt, is er niets meer te zien. Ik werk door, ondertussen de deuropening in de gaten te houdend. Dan flitst er buiten over de grond weer iets voorbij, maar ik kan nog steeds niet zien wat het is.
Ik loop naar buiten en blijf op enkele meters afstand van de deur doodstil staan. Lang hoef ik niet te wachten. Vanachter één van de funderingsstenen van de schuur komt er een wezeltje tevoorschijn. Het diertje is niet groot, hooguit zo'n vijftien centimeter lang. Omdat het winter is, is het van top tot teen gehuld in een fraaie witte wintervacht. Alleen de donkere ogen en neuspunt van dit kleinste lid van de familie der marterachtigen zorgen voor enig contrast met de met sneeuw bedekte grond. Geen wonder dat ik het diertje eerder wél zag, maar toch ook niet.
Na het diertje enkele minuten te hebben bestudeerd, besluit ik weer aan de slag te gaan. Nog voordat ik een stap heb gezet, is het wezeltje al onder de schuur verdwenen. Later blijkt het echter minstens zo nieuwsgierig als schrikachtig te zijn, want gedurende het uur dat ik daarna nog in de schuur aan het werk ben, komt het regelmatig even om de hoek van de deur kijken waar ik mee bezig ben.
Zoals de school jeugd hier zegt, ik doe dat niet ben tenslotte bijna 50 en moet me als volwassene gedragen, VETTE SHIT! Dat zijn nu de cadeautjes van moeder natuur. En ik zou als ik onder je schuurtje had gewoond ook even komen kijken... altijd leuk :-)
BeantwoordenVerwijderenIk zie dat het nu eindelijk echt vriest, nou lekker hoor.
tot snel
Dick
Wat geweldig leuk zo'n ontmoeting! Misschien went hij of zij wel een beetje aan jullie aanwezigheid en zie je hem straks vaker.
BeantwoordenVerwijderen