Stil in huis

Zo zoetjesaan proberen we de draad weer op te pakken. Het overlijden van onze lieve viervoeter heeft er echter stevig ingehakt. Er is nog geen dag voorbij gegaan zonder dat in elk geval één van ons met betraande ogen rondliep. Het dagelijkse ritme is compleet verstoord, we kunnen dingen doen zonder dat we rekening hoeven te houden met Jeanny, maar het voelt nog heel erg vreemd. Het is stil in huis en we weten met de 'vrijheid' die we ineens hebben nog niet echt goed raad. We trekken er in elk geval dagelijks op uit in de natuur en proberen te genieten van de laatste stuipen van de winter, waarvan we vermoeden dat deze op zijn einde loopt.

Zo hoorden we vorige week dinsdag de ganzen enthousiast roepen dat ze zijn teruggekeerd en de temperaturen zijn ook deze week nog maar nauwelijks onder het vriespunt geweest. De reetjes bezoeken onze voerbak nog trouw, maar ook zij laten duidelijk zien dat de lente niet ver weg meer is. Ze eten minder, maken gekke bokkensprongen en hebben het duidelijk minder zwaar dan in januari, toen er nog een dik pak sneeuw in het bos lag dat hen het lopen haast onmogelijk maakte.

Tijdens één van onze wandelingen van de afgelopen dagen zagen we dat diverse dieren ons pad al hadden gekruist. De vele sporen en hopen ontlasting verraadden in elk geval de eerdere aanwezigheid van een eland, ree en een auerhaan/-hoen. Toen we vervolgens ook nog eens drie elanden daadwerkelijk in het zicht kregen, kon onze wandeling eigenlijk niet meer stuk. Toch overheerst nog steeds het verdriet en het gemis van onze kameraad, die ons altijd zo trouw op onze wandelingen vergezelde. Er overheen zijn we nog lang niet, maar we doen ons best!

Vaarwel...

Wees niet teneergeslagen als je afscheid neemt. Een vaarwel is nodig voordat je elkaar weer kunt ontmoeten. En dat er een nieuwe ontmoeting zal plaatsvinden, na enkele ogenblikken of levens, staat vast voor hen die vrienden zijn.

Richard Bach - Illusies 

Afscheid van Jeanny

Voor het eerst in bijna twaalf jaar zijn we weer 'alleen'. Het is een vreemd en leeg gevoel. Niets lijkt te kloppen en datgene dat ons dagelijkse doen en laten bepaalde en ons leven richting gaf is voorgoed verdwenen. Jeanny was voor ons veel meer dan een hond, veel meer dan een familielid zelfs. Ze was deel van een drie-eenheid die nu een volwaardig lid is verloren.

Het overlijden van Jeanny kwam volslagen onverwacht. Natuurlijk wisten we dat onze hond al een respectabele leeftijd had en hielden we er rekening mee dat ze ons zou gaan ontvallen. Aan de andere kant echter deed ze het de laatste maanden ondanks de problemen met één van haar achterpoten buitengewoon goed. Ze was vrolijk, levendig en speels en genoot nog steeds zichtbaar van alle korte wandelingen die we met haar maakten. Op haar laatste dag hadden we haar aan het einde van de ochtend meegenomen naar Storsjön om daar een stuk te lopen. Tijdens die wandeling was ze zo vrolijk en energiek dat we hetgeen later die dag zou gebeuren nooit hadden kunnen bevroeden. Integendeel, we maakten zelfs vastomlijnde plannen voor de rest van het jaar. Plannen waarvan Jeanny zoals gebruikelijk deel uitmaakte.

In de loop van de avond ging het fout. In enkele uren tijd ontwikkelde het gevoel dat er met Jeanny iets mis was zich van slechts lichte ongerustheid tot echte ongerustheid en vervolgens razendsnel tot het besef dat onze hond in een doodsstrijd verwikkeld was. Midden in de nacht reden we met haar naar de dierenarts en wisten we dat het alleen nog zou zijn om haar uit haar lijden te verlossen. Een dik uur later is Jeanny terwijl we haar vasthielden gestorven. De oorzaak van Jeanny's acute problemen was een interne bloeding, waarschijnlijk veroorzaakt door een een of meerdere tumoren op de bloedvaten bij de milt.

We hadden Jeanny graag een minder hard einde gegund en missen haar enorm. We beseffen ons echter ook dat de dood onvermijdelijk is en dat je de manier waarop die toeslaat niet kunt kiezen. Bovendien beseffen we dat we er met z'n drieën al het mogelijke hebben uitgehaald. We hebben samen een fantastische tijd gehad en enorm veel beleefd. Terugdenkend zijn er bij elke dag vele mooie herinneringen die ons ook nu in omstandigheden van intens verdriet regelmatig laten glimlachen. Jeanny, je was en blijft een kanjer en je zult in onze gedachten altijd bij ons blijven!

Wat ons ook sterkt zijn de vele reacties die we op Jeanny's overlijden hebben gekregen. Via de weblog, onze Facebookpagina's, de e-mail, de post, de telefoon en anderszins. Het is bijna overweldigend, zo veel zijn het er. Het doet ons enorm veel deugd dat we er kennelijk in zijn geslaagd om onze liefde voor onze hond en haar liefde voor ons op zo veel mensen over te brengen. We willen iedereen die heeft gereageerd daarvoor dan ook hartelijk bedanken.

Op de dag na Jeanny's overlijden lopen we over ons oprijpad naar de weg. Samen en ook alleen. Aangeslagen en verdrietig, dit loopje zal nooit meer hetzelfde zijn. Jeanny is weg en het enige tastbare dat er nog is zijn haar pootafdrukken in de ijzige sneeuw. De meeste zijn al vervaagd, maar enkele springen er nog uit. Bij de duidelijkste die we kunnen vinden, knielen we neer. We plaatsen onze handen naast Jeanny's afdrukken en blijven even zitten. Onze adem stokt en we kunnen onze tranen niet bedwingen. Na een paar minuten vermannen we ons. We staan op en lopen naar huis, onderwijl mooie herinneringen ophalend. Heel even glimlachen we. Stilstaan mag, maar niet te lang. Dan is het weer tijd om verder te gaan. Dat heeft Jeanny ons geleerd en dat zullen we nooit vergeten. Een dag later sneeuwt het en zijn Jeanny's pootafdrukken voorgoed verdwenen.

We staan voor de grootste uitdaging in ons leven. Een nieuw hoofdstuk met een triest begin. We weten echter zeker dat we vroeg of laat weer het geluk zullen vinden dat we nu zo missen. Want als er één ding is wat we tijdens alle jaren samen met Jeanny hebben geleerd, dan is het wel dat je met de wil om te zoeken, een positieve instelling alsmede onvoorwaardelijke steun en liefde voor elkaar uiteindelijk altijd de juiste weg in het leven en daarmee het geluk zult vinden...

Ben & Nicôle

Laggåsen, Zweden, 21 februari 2015

Rust zacht

Rust zacht lieve Jeanny en bedankt voor alle liefde die je ons hebt gegeven. De afgelopen nacht hebben we onze trouwe kameraad in de leeftijd van 11 jaar en 8 maanden moeten laten inslapen. Vaarwel lieve vriendin, we zullen je enorm missen...

In de min!

De titel van deze post slaat niet zoals je wellicht in deze tijd van het jaar zou verwachten op de temperatuur, maar op het besluit van de Zweedse Riksbank om de zogeheten reporente naar -0,1% te verlagen. De reporente is het percentage dat de Zweedse banken aan de centrale bank moeten betalen als ze er geld lenen en dat ze krijgen als ze er geld stallen. In het verlengde daarvan is de reporente van invloed op onder andere de hypotheekrente en de rente die op spaartgeld wordt vergoed. Kort door de bocht kan een negatieve reporente zoals nu in Zweden van toepassing is er op termijn toe leiden dat je geld toe krijgt als je geld leent en dat je moet betalen om je geld op de bank te zetten, de omgekeerde wereld dus!

 

Wat is het nu dat de Riksbank ertoe heeft aangezet om deze bijzondere situatie te creëren? De Zweedse economie draait namelijk helemaal niet zo slecht, voor 2015 is de verwachte groei 2% en voor 2016 zelfs 3%. Ook neemt de werkeloosheid langzaam af en zal de inflatie - geldontwaarding - eind 2016 weer de 'gewenste' 2% bereiken. Volgens de directeur van de Riksbank gaat het echter allemaal niet snel genoeg en zijn er op dit moment in de wereld om ons heen veel onzekere factoren die de verwachte economische groei in gevaar kunnen brengen. Het is dan ook daarom dat de Riksbank iedereen ertoe wil dwingen zo veel mogelijk geld uit te geven om op die manier de economische motor draaiende te houden. Bovendien wil de Riksbank zo snel mogelijk naar een situatie waarin de inflatie 2 à 3 % is toe, want alleen dan kan de overheid structureel meer geld uitgeven dan ze binnenkrijgt en toch op termijn haar schulden blijven aflossen. In theorie althans, want dat de wereldwijde economische crisis die ons sinds eind 2008 plaagt door opgeklopte groei en consumptie op krediet is veroorzaakt, is een paradoxaal gegeven waar we met geen mogelijkheid omheen kunnen.

Winterwandeling - 2

Al dat gewandel maakte natuurlijk dorstig, maar daar hadden we op gerekend! In de rugzak hadden we onze Kelly Kettle meegenomen, evenals twee zakjes O'boy. Dit cacaopoeder verandert na het toevoegen van warm water in heerlijk zoete chocolademelk.

Tijdens diverse eerdere wandeltochten had Ben de Kelly Kettle al uitgetest en mij vervolgens keer op keer bezworen dat de waterketel zijn verwachtingen meer dan waarmaakte. Nu was dan eindelijk het moment aangebroken dat ik dat met eigen ogen kon zien.

Door de ketel vooraf met water te vullen - sneeuw smelten had in dit geval ook gekund - en ter plaatse te verwarmen met een vuurtje gevoed door kleine takjes, stukjes boomschors of ander brandbaar materiaal, wordt het water in recordtijd aan de kook gebracht.

Extra brandstof kan via de bovenkant van de ketel worden toegevoegd. Ik kwam er al snel achter dat Ben niets teveel had gezegd. Er was echt maar heel weinig brandstof voor nodig om het water aan de kook te brengen!

Het vuurtje brandde prima en gaf een heerlijke warmte af bovendien!

In een mum van tijd stonden er twee welverdiende koppen warme chocolademelk op 'tafel'. Terwijl we deze voorzichtig leegslurpten genoten we van het uitzicht en voelden we ons de koning te rijk. Met de juist hulpmiddelen kan het buitenleven erg aangenaam zijn!

 

En ja, natuurlijk hadden we ook een thermosfles met warm water kunnen meenemen. Dit is echter veel leuker!

Winterwandeling - 1

Nu  Koning Winter eindelijk eens geen nieuwe sneeuwruimwerkzaamheden voor ons in petto had, konden we ons op een andere manier in de sneeuw vermaken. Daartoe trokken we de sneeuwschoenen aan en maakten we een mooie wandeling door de nabije omgeving.

De sneeuw was op de meeste plaatsen erg diep en we keken dan ook vol medelijden naar de sporen die de reetjes en elanden hadden achtergelaten. De arme reetjes hadden zeker tot aan hun liezen door de sneeuw moeten waden om vooruit te komen. Dat ging ons een stuk makkelijker af, met onze 'tennisrackets' onder de schoenen!

Ben speurde de omgeving af op zoek naar wild, maar vandaag hadden we geen geluk. Door het geknerp van onze sneeuwschoenen waren de dieren - als ze al in de buurt waren - ruim op tijd gewaarschuwd en hadden onze komst uiteraard niet afgewacht.

Sporen van hun aanwezigheid vonden we echter genoeg. Zo zie je op de foto hierboven de plek waar een reetje heeft liggen rusten...

...en gezien het formaat van deze ligplek kun je vast wel raden welk dier hier heeft gelegen!

De struikjes langs onze route waren allemaal afgeknaagd en wat betreft de 'schuldige' bestond er geen enkele twijfel. De uitwerpselen van de eland vonden we namelijk ook.

 

Op bovenstaande foto zie je goed hoe de top van het takje vakkundig is afgebeten. Even ter illustratie: een volwassen eland eet tijdens de zomermaanden zo'n 20 tot 30 kilo groenvoer per dag. 's Winters is dat zo'n 10 kilo. Je kunt je dus vast wel voorstellen dat er heel wat takjes moeten worden weggeknaagt voordat het dier zijn maag niet meer hoort rammelen!

Wordt vervolgd...

In de buurt

De elandstier waarover ik onlangs in de post De koning van het woud schreef, is nog steeds in de buurt. Elke dag laat hij nieuwe sporen in de diepe sneeuw hoger op de heuvel achter. Ook heb ik hem nog een keer in het bos zien lopen. Op grote afstand en door vele jonge sparren bijna aan het oog onttrokken. Het dier lijkt het hier naar zijn zin te hebben, getuige ook de vele ligplekken in de sneeuw waar het heeft liggen slapen en/of herkauwen. Op onderstaande foto kun je goed zien hoe groot zo'n ligplek is.

Emigratiemoe?

Is Nederland emigratiemoe? Dat is de vraag die wordt opgeroepen door de resultaten van een onderzoek die het CBS aan de vooravond van de jaarlijkse emigratiebeurs op haar website heeft gepubliceerd. In 2013 blijken namelijk fors minder 18 tot 63-jarige autochtone Nederlanders met emigratieplannen - lees: plannen om zich voor minimaal 8 maanden in een ander land te vestigen - rond te lopen dan in vergelijkingsjaar 2008. In een percentage uitgedrukt daalde de animo voor een langdurig verblijf buiten Nederlands landsgrenzen van 6 naar 4 procent.

 

In de leeftijdscategorie van 18 tot 30 jaar is het verlangen naar een buitenlands avontuur meer dan twee keer zo groot dan bij 'oudere' Nederlanders. De verklaring daarvoor is dat bij deze 'jongeren' studie en werk de voornaamste drijfveren om te emigreren zijn. Bovendien geeft 45% van hen aan na het buitenlandse avontuur zeker naar Nederland terug te keren terwijl dat bij de 'ouderen' slechts 20% is. Ten opzichte van 2008 worden rust, ruimte, natuur en het gevoel dat Nederland te vol is nu verhoudingsgewijs veel minder als drijfveren om te emigreren genoemd.

 

Maar goed, is Nederland nu echt emigratiemoe? Uit de contacten die wij hebben, lijkt dat wel mee te vallen. Het aantal mensen met een emigratiedroom is ons inziens niet zo dramatisch gedaald als de uitslag van het CBS-onderzoek doet vermoeden. Het is echter wel zo dat die droom nu voor veel mensen financieel veel moeilijker te realiseren is dan voor het uitbreken van de crisis - eind 2008 - het geval was. Toen vormde de vaak forse overwaarde van een relatief makkelijk te verkopen eigen woning bijna altijd het startkapitaal voor een buitenlands avontuur. Dat ligt vandaag de dag wel anders en het besef daarvan zou ook wel eens in de uitslag van het betreffende onderzoek tot uitdrukking kunnen komen. Wellicht is er onder onze lezers iemand die hierover iets kan of durft (te) zeggen?

Terugkeer van de zon

Twee weken geleden schreef ik dat het nog zeker een maand zou duren voordat de zon weer direct op ons erf zou schijnen. Daar zat ik dus behoorlijk naast, want wat zien we vanochtend even voor koffietijd door het verandaraam?

Inderdaad, de oude stuga wordt door de stralen van de zon beroerd. Anderhalf uur later baadt de noordelijke rand van ons erf in het zonlicht. Omdat we afgelopen voorjaar in het bos ten zuiden van ons huis enkele bomen hebben geveld, is er een opening ontstaan die het de zon mogelijk maakt om twee weken eerder dan 'normaal' ons erf weer te beschijnen. Nicôle is daarmee zo in haar nopjes dat ze meteen oppert om binnenkort nog wat meer bomen te rooien. Vandaag doen we het echter rustig aan. We vieren de terugkeer van de zon door even lekker in het zonnetje met Jeanny te ravotten.

Brood op de plank - 2

Een andere tak van ons bedrijf is Noorderzon Actief. Onder die naam bieden we al onze buitenactiviteiten aan. De wandelingen, het buitenkoken en diverse andere activiteiten staan vanaf nu netjes op een aparte website gepresenteerd. Het aanbod, de informatie en het bijbehorende fotomateriaal komen daardoor veel beter tot hun recht en hopelijk zullen daardoor nog meer mensen de verleiding om bij ons het Zweedserlevengevoel te komen beleven niet kunnen weerstaan. Wil je meer weten? Of om te beginnen gewoon wegdromen bij een aantal sfeervolle foto's? Kijk dan op de website van Noorderzon Actief.

Brood op de plank - 1

"Wat doen jullie om in Zweden in jullie levensonderhoud te voorzien?", is een vraag die ons regelmatig wordt gesteld. En dat is niet verwonderlijk, want gedurende de laatste jaren hebben we de presentatie van onze zakelijke activiteiten niet veel aandacht gegeven. Die tijd is echter voorbij. Eind vorig jaar hebben we besloten om de diensten die we middels onze onderneming verlenen weer op een strakke manier te gaan promoten en een van de resultaten daarvan is de nieuwe website van Noorderzon Advies.

 

Via deze tak van ons bedrijf verlenen we (advies)diensten op het gebied van emigreren naar, ondernemen in, bedrijfsovername in, onroerend goed in en belastingen in Zweden. We doen dat overigens al sinds eind 2005 toen we een half jaar na onze emigratie voor het eerst in ons leven zelfstandig ondernemer werden. Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en - gelukkig - nog steeds eigen baas. Op naar de twintig jaar zullen we maar zeggen! Wil je meer weten over de diensten die we aan zowel particulieren als bedrijven verlenen? Neem dan een kijkje op de website van Noorderzon Advies.

Heel wat jaren geleden

Langzaam vooruit stappend - ik heb de sneeuwschoenen thuis gelaten - door de kniediepe sneeuw kom ik in een stuk bos waar we vroeger vaak kwamen. Het ligt ten oosten van ons vorige huis en was tijdens Jeanny's jonge jaren bijna elke dag wel opgenomen in een van de lange wandelingen die we toen met haar maakten. Het was in dit specifieke stuk bos dat we regelmatig roofvogels en uilen zagen, hetgeen ons inspireerde om er twee grote nestkasten op te hangen. En jawel, die hangen er nog steeds.

Om de nestkasten hoog te kunnen ophangen, moesten we de ladder een heel stuk het bos in sjouwen. Ik kan me nog goed herinneren hoe zwaar die klus was. We weten overigens niet of de nestkasten ooit daadwerkelijk zijn gebruikt om vogeljongen in groot te brengen. Eén keer hebben we tijdens een hevige regenbui een kleine uil in de kast op bovenstaande foto zien schuilen.

Op onderstaande foto poseren Jeanny en ik op het erf van ons vorige huis met de nestkasten in kwestie. Dat is alweer heel wat jaren geleden!

De koning van het woud

De afgelopen jaren is het aantal elanden dat de bossen in onze woonomgeving bevolkt dramatisch afgenomen. De oorzaak daarvan is een sterk toegenomen roofdierdruk die in combinatie met een onverminderd grote jachtdruk de balans die er in het verleden was totaal heeft doen verdwijnen. Het is een ontwikkeling die we met lede ogen aanzien. Los van de vele vaak ongenuanceerde discussies die deze ontwikkeling oproept, is een ontmoeting met de koning van het woud namelijk een van de mooiste dingen die je tijdens een wandeling in het bos kan overkomen. En terwijl dat soort ontmoetingen tijdens onze eerste jaren in Zweden regelmatig voorkwamen, zijn ze de laatste jaren een zeldzaamheid geworden.

 

Gisteren hadden we echter geluk. Niet ver van huis zagen we toen we onder een elektraleiding doorliepen in de verte de donkere contouren van een eland. Zelfs van veraf konden we aan de krachtige lichaamsbouw en enorme sik duidelijk zien dat het een stier in de kracht van zijn leven was. Een prachtexemplaar dat met recht de titel koning van het woud mocht dragen. Af en toe door sneeuwvlagen aan het oog onttrokken, stond het dier op zijn gemak aan jonge boompjes te knagen. De wind stond gunstig - van de eland naar ons toe - en daardoor konden we het dier geruime tijd onopgemerkt bekijken voordat het met grote parmantige stappen weer uit ons zicht verdween.