Afscheid van Jeanny

Voor het eerst in bijna twaalf jaar zijn we weer 'alleen'. Het is een vreemd en leeg gevoel. Niets lijkt te kloppen en datgene dat ons dagelijkse doen en laten bepaalde en ons leven richting gaf is voorgoed verdwenen. Jeanny was voor ons veel meer dan een hond, veel meer dan een familielid zelfs. Ze was deel van een drie-eenheid die nu een volwaardig lid is verloren.

Het overlijden van Jeanny kwam volslagen onverwacht. Natuurlijk wisten we dat onze hond al een respectabele leeftijd had en hielden we er rekening mee dat ze ons zou gaan ontvallen. Aan de andere kant echter deed ze het de laatste maanden ondanks de problemen met één van haar achterpoten buitengewoon goed. Ze was vrolijk, levendig en speels en genoot nog steeds zichtbaar van alle korte wandelingen die we met haar maakten. Op haar laatste dag hadden we haar aan het einde van de ochtend meegenomen naar Storsjön om daar een stuk te lopen. Tijdens die wandeling was ze zo vrolijk en energiek dat we hetgeen later die dag zou gebeuren nooit hadden kunnen bevroeden. Integendeel, we maakten zelfs vastomlijnde plannen voor de rest van het jaar. Plannen waarvan Jeanny zoals gebruikelijk deel uitmaakte.

In de loop van de avond ging het fout. In enkele uren tijd ontwikkelde het gevoel dat er met Jeanny iets mis was zich van slechts lichte ongerustheid tot echte ongerustheid en vervolgens razendsnel tot het besef dat onze hond in een doodsstrijd verwikkeld was. Midden in de nacht reden we met haar naar de dierenarts en wisten we dat het alleen nog zou zijn om haar uit haar lijden te verlossen. Een dik uur later is Jeanny terwijl we haar vasthielden gestorven. De oorzaak van Jeanny's acute problemen was een interne bloeding, waarschijnlijk veroorzaakt door een een of meerdere tumoren op de bloedvaten bij de milt.

We hadden Jeanny graag een minder hard einde gegund en missen haar enorm. We beseffen ons echter ook dat de dood onvermijdelijk is en dat je de manier waarop die toeslaat niet kunt kiezen. Bovendien beseffen we dat we er met z'n drieën al het mogelijke hebben uitgehaald. We hebben samen een fantastische tijd gehad en enorm veel beleefd. Terugdenkend zijn er bij elke dag vele mooie herinneringen die ons ook nu in omstandigheden van intens verdriet regelmatig laten glimlachen. Jeanny, je was en blijft een kanjer en je zult in onze gedachten altijd bij ons blijven!

Wat ons ook sterkt zijn de vele reacties die we op Jeanny's overlijden hebben gekregen. Via de weblog, onze Facebookpagina's, de e-mail, de post, de telefoon en anderszins. Het is bijna overweldigend, zo veel zijn het er. Het doet ons enorm veel deugd dat we er kennelijk in zijn geslaagd om onze liefde voor onze hond en haar liefde voor ons op zo veel mensen over te brengen. We willen iedereen die heeft gereageerd daarvoor dan ook hartelijk bedanken.

Op de dag na Jeanny's overlijden lopen we over ons oprijpad naar de weg. Samen en ook alleen. Aangeslagen en verdrietig, dit loopje zal nooit meer hetzelfde zijn. Jeanny is weg en het enige tastbare dat er nog is zijn haar pootafdrukken in de ijzige sneeuw. De meeste zijn al vervaagd, maar enkele springen er nog uit. Bij de duidelijkste die we kunnen vinden, knielen we neer. We plaatsen onze handen naast Jeanny's afdrukken en blijven even zitten. Onze adem stokt en we kunnen onze tranen niet bedwingen. Na een paar minuten vermannen we ons. We staan op en lopen naar huis, onderwijl mooie herinneringen ophalend. Heel even glimlachen we. Stilstaan mag, maar niet te lang. Dan is het weer tijd om verder te gaan. Dat heeft Jeanny ons geleerd en dat zullen we nooit vergeten. Een dag later sneeuwt het en zijn Jeanny's pootafdrukken voorgoed verdwenen.

We staan voor de grootste uitdaging in ons leven. Een nieuw hoofdstuk met een triest begin. We weten echter zeker dat we vroeg of laat weer het geluk zullen vinden dat we nu zo missen. Want als er één ding is wat we tijdens alle jaren samen met Jeanny hebben geleerd, dan is het wel dat je met de wil om te zoeken, een positieve instelling alsmede onvoorwaardelijke steun en liefde voor elkaar uiteindelijk altijd de juiste weg in het leven en daarmee het geluk zult vinden...

Ben & Nicôle

Laggåsen, Zweden, 21 februari 2015