Stil in huis

Zo zoetjesaan proberen we de draad weer op te pakken. Het overlijden van onze lieve viervoeter heeft er echter stevig ingehakt. Er is nog geen dag voorbij gegaan zonder dat in elk geval één van ons met betraande ogen rondliep. Het dagelijkse ritme is compleet verstoord, we kunnen dingen doen zonder dat we rekening hoeven te houden met Jeanny, maar het voelt nog heel erg vreemd. Het is stil in huis en we weten met de 'vrijheid' die we ineens hebben nog niet echt goed raad. We trekken er in elk geval dagelijks op uit in de natuur en proberen te genieten van de laatste stuipen van de winter, waarvan we vermoeden dat deze op zijn einde loopt.

Zo hoorden we vorige week dinsdag de ganzen enthousiast roepen dat ze zijn teruggekeerd en de temperaturen zijn ook deze week nog maar nauwelijks onder het vriespunt geweest. De reetjes bezoeken onze voerbak nog trouw, maar ook zij laten duidelijk zien dat de lente niet ver weg meer is. Ze eten minder, maken gekke bokkensprongen en hebben het duidelijk minder zwaar dan in januari, toen er nog een dik pak sneeuw in het bos lag dat hen het lopen haast onmogelijk maakte.

Tijdens één van onze wandelingen van de afgelopen dagen zagen we dat diverse dieren ons pad al hadden gekruist. De vele sporen en hopen ontlasting verraadden in elk geval de eerdere aanwezigheid van een eland, ree en een auerhaan/-hoen. Toen we vervolgens ook nog eens drie elanden daadwerkelijk in het zicht kregen, kon onze wandeling eigenlijk niet meer stuk. Toch overheerst nog steeds het verdriet en het gemis van onze kameraad, die ons altijd zo trouw op onze wandelingen vergezelde. Er overheen zijn we nog lang niet, maar we doen ons best!