Inmiddels is de vorst uit de grond en zijn de wegen weer goed begaanbaar. En van deze situatie maken wij dankbaar gebruik om al onze favoriete plekjes - welke ten gevolge van winterse omstandigheden maanden onbereikbaar waren - weer eens te bezoeken. Dit is een ritueel dat we elke voorjaar herhalen en wat ons soms voor verrassingen plaatst. En dat was ook gisteren het geval.
Tijdens een tochtje naar het reservaat - zo noemen wij het uitgestrekte bosgebied tussen Lilla Laggåsen en de grens met Dalarna (waarin overigens ook een echt reservaat ligt) - kwamen we er achter dat toch niet alle wegen berijdbaar zijn. Geheel onverwacht strandden we voor een met de auto onoverbrugbare geul in het wegdek.
Noodgewongen namen we voor het laatste stukje van onze route dus de benenwagen en zo kwamen we tenslotte bij de plek waar de vorst en het smeltwater de eerste bres in de weg hadden geslagen.
