maandag 16 april 2012

Slechts een droom?

Woensdag 11 april 2012, veerboot van Göteborg naar Kiel.

Om ongeveer twee uur 's nachts word ik wakker. Het lijkt te zijn opgeklaard, want wanneer ik door het raam naar buiten kijk, zie ik sterren. Dat is tenminste m'n eerste gedachte. Dan zie ik dat de sterren bewegen, lichtgevende patronen tegen de donkere achtergrond trekkend. Heel even denk ik aan vallende sterren, maar die gedachte laat ik meteen weer varen.

Ik zet m'n bril op om het verschijnsel beter te kunnen zien. Nu komen de lichtpatronen scherp in beeld. Ze blijken niet ver weg aan de hemel plaats te vinden, maar vlakbij de boot. Ze bewegen alle kanten op en worden veroorzaakt door... vogels. Honderden, nee duizenden kleine vogels vliegen, allerlei capriolen uithalend, met de boot mee. Met hun donkere rug - onzichtbaar tegen de eveneens donkere achtergrond - en witte buik - welke het licht van de lampen van de boot reflecteerd - geven ze een prachtige lichtshow weg. Wat een merkwaardig en schitterend schouwspel.

Nu weer gaan slapen komt me voor als een soort heiligschennis. Ik voel een enorme drang om de barriere van glas en staal tussen de vogels en mij te slechten. Ik moet gewoon naar buiten om datgene wat ik tot nu toe alleen maar door het raam heb gezien, nog beter tot me te kunnen nemen. Ik kleed me snel aan en loop door de verlaten gangen van de boot naar het open achterdek. Zodra ik de deur naar het buitendek open, maakt het monotone gezoem dat je overal in de boot vergezeld, plaats voor het bulderen van de wind. Ik stap naar buiten en voel hoe de wind m'n adem afsnijdt en hoe een ijzige kou me in haar greep probeert te krijgen. Nadat ik een plek in de luwte heb opgezocht, kijk ik om me heen. De vogeltjes zijn overal. Hun vleugelslag heeft een hoog tempo en af en toe hoor ik hun gepiep boven het geraas van de wind uit. Alhoewel ik m'n uiterste best doe, kan ik echter niet vaststellen wat voor vogels het zijn.

Ik blijf ongeveer tien minuten aan dek, voor m'n gevoel verbonden met wat er om me heen gebeurd. Dan is er iets in me dat besluit dat het mooi is geweest. De euforie verdwijnt en ik realiseer me dat m'n lichaam enorm is afgekoeld. Ik sta bijna te klappertanden van de kou. Het is de hoogste tijd om weer naar binnen te gaan. Onderweg terug naar m'n hut kom ik wederom niemand tegen. Iedereen slaapt en droomt z'n eigen droom. En ik, ik geniet nog na van een fantastische belevenis.

Of was ook dat slechts een droom?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bedankt voor het lezen van onze blog.

Je kunt hier een reactie achterlaten. Alle reacties zullen worden gelezen en, indien nodig, beantwoord. We stellen het op prijs als je je naam achterlaat, per slot van rekening zijn ook wij niet 'anoniem'. Reclame en off-topic reacties zullen niet worden geplaatst. Gebruik voor persoonlijke berichten het e-mailadres op de contactpagina.

Je reactie verschijnt niet direct op de blog. Deze wordt pas geplaatst nadat wij deze hebben gelezen.

Nogmaals bedankt en... vergeet niet van elke dag te genieten!