Luilekkerland

Net nu we bijna letterlijk in de vogels omkomen, raken we door onze voorraad zonnebloempitten heen. Nog een paar dagen en dan zullen zowel onze gevleugelde vrienden als onze huiseekhoorn voortaan weer zonder onze hulp hun dagelijkse eten bij elkaar moeten scharrelen. Natuurlijk hadden we dat moment graag nog wat uitgesteld, maar gelukkig is de natuur er klaar voor en daarom is het beter zo.

 

Wanneer ik na het bijvullen van de voederautomaten bij de schuur terugkom, hoor ik een vreemd geluid. Het komt uit de - inmiddels bijna lege - ton waarin we de zonnebloempitten bewaren. Ik kijk in de ton. Eerst zie ik niets, maar dan duikt er vanonder de pitten ineens een bruin muisje op. In de luttele minuten dat ik ben weggeweest, moet het diertje via de wand van de schuur naar de rand van de ton zijn geklommen. Om er vervolgens in te vallen en in luilekkerland te belanden.

Ik besluit het muisje zijn vrijheid terug te geven en schep hem met een schaal uit de ton. Hij blijft net lang genoeg in de schaal zitten om Nicôle de gelegenheid te geven een foto te maken. Daarna wipt hij over de rand om op een draf richting de houtopslag waaronder hij woont te verdwijnen. Het diertje zal zich de komende dagen nog wel een paar keer afvragen of hij dit nu echt heeft meegemaakt of dat hij het slechts heeft gedroomd...