Getroffen

Na een lange dag in de buitenlucht zijn we met de auto onderweg naar huis. Mijn twee baasjes zitten voorin en ik lig achterin heerlijk in mijn mand te doezelen. De warmte van de kachel ligt als een deken over me heen. Wanneer we straks weer thuis zijn, krijg ik lekker te eten en daarna ga ik zo dicht mogelijk bij de houtkachel liggen. Wat kan een hond zich nog meer wensen?

Plotseling hoor ik mijn baasjes praten. Ze hebben het over een auto die ze in de verte midden op de weg zien staan. De auto staat stil en dat vinden mijn baasjes vreemd. Ze vragen zich af wat er aan de hand is. Mijn baasjes minderen vaart, naderen de andere auto en zien dan ineens hoe deze er vol gas vandoor gaat. Dan zien ze half op de weg iets liggen. Een dier, hoor ik ze zeggen. En even later, een hond. Mijn belangstelling is gewekt. Ik ga er even goed voor zitten om alles te kunnen zien. Wanneer onze auto stil staat, begint de hond enthousiast met zijn staart te kwispelen. Maar hij staat niet op en dat is vreemd.

Zodra mijn baasjes uitstappen, komt de hond toch overeind. Hij kan echter amper staan en loopt met zowel een van zijn voor- als een van zijn achterpoten mank. En dan bedoel ik niet een beetje mank zoals ik, maar echt mank. Nadat de hond naar mijn baasje is gestrompeld, zakt hij midden op de weg in elkaar. Hij begint te rillen en voelt - dat hoor ik mijn baasje met een verontruste stem zeggen - ijskoud aan.

 

Terwijl een van mijn baasjes onze auto in de zijweg zet, tilt de andere de hond daarnaartoe en legt deze daar op haar jas neer. Dan inspecteren mijn baasjes de halsband van de hond. Daaraan zit een peil. Het is dus een jachthond, maar op zijn halsband ontbreekt van het telefoonnummer van zijn eigenaar elk spoor. Ik hoor mijn baasjes zich verontwaardigd hardop afvragen hoe iemand zo onnadenkend kan zijn om zijn jachthond hier - vele kilometers van de dichtstbijzijnde bebouwing verwijderd - los te laten zonder deze elementaire voorzorgsmaatregel in acht te nemen. Nu zitten ze hier met een mogelijk aangereden hond zonder dat ze de eigenaar daarvan kunnen waarschuwen.

 

Wat te doen? Mijn baasjes redeneren dat de eigenaar van de hond in elk geval in de buurt moet zijn. En dat die omdat hij op het peil kan zien dat de hond in de buurt van een weg is en zichzelf niet meer verplaatst snel poolshoogte zal komen nemen. Zijn hond zou namelijk wel eens een - in dit afgelegen en verlaten gebied niet ondenkbeeldig - probleem met wolven kunnen hebben of aangereden kunnen zijn. Maar nee, ruim een half uur later is er nog niemand opgedoken om zich over de hond te ontfermen.

 

Maar dan - net als een van mijn baasjes op het punt staat om de politie te bellen - horen we vanuit de zijweg het geluid van een auto. Zou de eigenaar van de hond er dan toch misschien aankomen? Nee, het is een oudere man die vlak voordat de meren echt zullen dichtvriezen nog een laatste keer is wezen vissen. Hij herkent de hond echter wel. Die is volgens hem van een politieagent(!) die net als hij in een dorp 15 kilometer verderop woont. De man pakt zijn mobieltje en begint te bellen. Uit flarden van het gesprek dat volgt, wordt het volgende duidelijk. Nee, de politieagent was zelf niet aan het jagen geweest. Hij had zijn hond aan iemand anders uitgeleend. Die was de hond 'kwijtgeraakt' en vervolgens naar huis gegaan. Ze waren ervan uitgegaan dat het allemaal wel goed zou komen. Nou, de hond was terecht. Prima toch?

 

Het einde van het liedje is dat de oudere man de hond achter in zijn auto legt om hem mee naar 'huis' te nemen. En ook wij zetten onze thuisreis voort. Terwijl ik weer langzaam begin in te dommelen, hoor ik mijn baasjes zichzelf nog meerdere malen afvragen hoe mensen toch zo onverantwoord en onbetrokken met hun dieren kunnen omgaan. En ik, ik besef maar weer eens al te goed hoe ik het met míjn baasjes heb getroffen.