Op herhaling: Jeuk!

Vandaag gaat er een post op herhaling die ik twee jaar geleden schreef. Toen gingen we gebukt onder een enorme elandvliegenplaag en dachten we dat het zeer beslist niet nóg erger kon. Inmiddels weten we beter, het kan wel degelijk erger. Na de wat kriebelende beestjes betreft rustige herfst van vorig jaar, loopt het dit jaar met de elandvliegen werkelijk de spuigaten uit. Als ik onderstaande tekst nu zou hebben geschreven, dan zouden er geen twee maar minstens tien elandvliegen in voorkomen. Eerlijkheidshalve moet ik trouwens vermelden dat van ons drieën ik het minst in trek ben bij deze plaaggeesten. Nicôle en Jeanny hebben het veel zwaarder te verduren. Lees, huiver en krijg jeuk.

"Ik zit 's avonds op de bank wanneer ik ineens iets op mijn rug voel kriebelen. Ik krab en het gekriebel houdt op. Om slechts enkele tellen later weer te beginnen. Vervolgens verplaatst het kriebelende gevoel zich langzaam over mijn rug naar beneden. Ik steek mijn hand onder mijn shirt op zoek naar de oorzaak van het ongemak. Even zoeken en dan heb ik een klein plat beestje te pakken. Terwijl ik het tevoorschijn haal, probeert het met alle macht tussen mijn duim en wijsvinger - die ik stevig op elkaar druk - vandaan te komen. Ik bekijk de veroorzaker van de jeuk en stel vast dat het een elandvlieg is. Jasses. Ik moet flink mijn best doen om het platte compacte insect met mijn nagel dood te drukken. Zo, die valt me niet meer lastig.

Amper een kwartier later kriebelt er iets op mijn hoofd. Nee hè, nog één. Ik probeer het beestje te pakken, maar het schiet zo snel tussen mijn haren door, dat ik daar niet in slaag. Het gekriebel verplaatst zich razendsnel over mijn hoofd. Af en toe verdwijnt het, dan loopt de elandvlieg waarschijnlijk wat 'hoger' door mijn haren zonder mijn hoofdhuid te raken. Na vijf minuten wroeten heb ik het insect nog steeds niet te grazen kunnen nemen en vraag ik Nicôle om hulp. Ze doet haar best, maar ondanks het feit dat ze de elandvlieg verschillende malen tussen mijn haren door ziet schieten, krijgt ook zij het ondier niet te pakken. Ik ben dus nog niet van het gekriebel af. Dan, weer zo'n tien minuten later, verlaat het insect de beschutting van mijn haar om van links naar rechts over mijn voorhoofd te paraderen. Dat had hij beter niet kunnen doen, want nu heb ik hem. Even later valt hem hetzelfde lot ten deel als zijn soortgenoot die onder mijn shirt over mijn rug liep. De rest van de avond verloopt zonder gekriebel.

Het zal duidelijk zijn dat het weer de tijd van de elandvliegen is. Het bos is ervan vergeven en tijdens en na elke wandeling doen we ons best om onszelf en Jeanny schoon te plukken. Elke keer missen we echter wel één of meerdere van deze insecten, hetgeen vervolgens altijd resulteert in jeuk."