Oeraluilen

In de zomer van 2007 kwam ik tijdens één van de vele ochtendwandelingen met Jeanny drie oeraluilen tegen, aan het formaat te zien een moeder met twee jongen. Omdat zij net zo nieuwsgierig naar ons waren als wij naar hen, kregen we toen uitgebreid de tijd om ze te bestuderen. De herinnering aan die ontmoeting is onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift. Een camera had ik helaas niet bij de hand.

 

En toen was het enkele dagen geleden wederom tijd voor een déjà vu. De tweede op rij in zeer korte tijd. Kan dit nog toeval zijn?

 

Terwijl we met z'n drieën - Nicôle, Jeanny en ik - over het oprijpad van ons vorige huis lopen, zien we tussen de bomen ineens iets groots wegvliegen. Gezien de grijsbruine kleur en de zwevende vliegwijze denken Nicôle en ik meteen aan een roofvogel. Even later zien we het dier weer. Nu niet van achteren, maar schuin van voren en dan is door de karakteristieke vorm van de kop meteen duidelijk dat het een uil is waar we naar staan te kijken. Jammer genoeg verdwijnt deze al snel weer tussen het dichte bladerdek van de bomen. Ondanks het feit dat we nog even stil en geduldig wachten, komt het dier niet meer tevoorschijn. Wanneer we ten slotte onze wandeling voortzetten, horen we vanaf de plek waar de uil vermoedelijk zit een schrille kreet. Het is net alsof het dier afscheid van ons neemt. Maar nee, zo is het niet. De roep van de uil wordt namelijk van twee kanten beantwoord, hetgeen ons de conclusie doet trekken dat het wederom om drie dieren gaat. Deze laten zich echter niet meer zien, dus lopen we terug naar huis. Daar aangekomen besluit ik om - gewapend met de camera - nogmaals te gaan kijken. En dat is achteraf maar goed ook, want dit leidt tot één van de meest indrukwekkende ontmoetingen met dieren die ik tijdens al mijn jaren in Zweden heb gehad.

 

Meer daarover in één van onze volgende boeken.