Voedselketen

Terwijl ik aan mijn bureau zit te werken, zie ik ineens vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Buiten - zo'n tien meter bij me vandaan - klimt er iets bruins over de stam van een boom omhoog. Het is een marter die onderweg is naar de nestkast hogerop in de boom. Daar aangekomen, wacht het roofdier op zijn kans. Het hoeft niet lang te wachten, want al snel steekt een van de jonge vogels zijn kop iets te ver door het gat in de nestkast naar buiten. Met een snelle graai trekt de marter het pimpelmeesje naar zich toe om vervolgens met het hulpeloze vogeltje in zijn bek naar beneden te klimmen. Daar volgt aan de voet van de boom de slotakte van het drama. Met enkele snelle happen verorbert de marter zijn prooi. Hij heeft zijn maag weer vol en aan het prille leven van zijn slachtoffer is - minder dan een dag voordat het de wijde wereld in zou vliegen - abrupt een einde gekomen.

 

 

Tja, dit is wel wat anders dan de dierenparade waarover ik vorige week schreef. De keerzijde van al het moois dat Moeder Natuur ons voorschotelt, is het gegeven dat alle levende wezens uiteindelijk niets meer of minder zijn dan voedsel - of zo je wilt brandstof - voor andere levende wezens die na hen komen. Soms is het ze gegund om na een heel leven een natuurlijke dood te sterven, maar veel vaker komt aan hun leven voortijdig een einde. In alle gevallen echter dient de in hun lichaam opgeslagen energie dan op de een of andere manier weer als voedsel of brandstof voor een ander levend wezen...